بورس تهران

بورس تهران همچنان در وضعیت رکود قرار دارد. همانطور که در روزهای قبل نیز بیان شد، وضعیت بورس به مرحله ای رسیده که نه خریداران رغبتی به خرید دارند و نه فروشندگان رغبت میکنند تا در این قیمت ها، اقدام به فروش کنند. در حقیقت، بازار در مرحله ای است که برای خروج از رکود، نیاز به ورود نقدینگی دارد. اما چرا نقدینگی موجود، تمایلی به خرید از خود نشان نمیدهد؟ اگر بخواهیم این موضوع را ریشه یابی کنیم، به این نتیجه ساده میرسیم که با توجه به شرایط رکودی بازار که حاصل بی کفایتی مدیران اقتصادی و البته برخی قوانین دست و پا گیر از جمله محدودیت دامنه نوسان و حجم مبنا است (حل نشدن این موضوع هم به همان بی کفایتی مدیران مربوط است)، صاحبان پول های پارک شده در بیرون از بازار، خیالشان راحت است که هر روزی که اقدام به خرید کنند، میتواند سهام را با همین قیمت موجود، خریداری کند و بنابراین، عجله ای برای خرید از خود نشان نمیدهد. آنها اینگونه فکر میکنند که اگر موتور بازار بورس روشن هم بشود، این محدودیت ها باعث میشود که نهایتا با اختلاف 5 درصد از سطح قیمت موجود، خیلی راحت نقدینگی خود را وارد بازار کنند و به اصطلاح، از قافله جا نمانند! نکته جالب اینجاست که همه مدیران اقتصادی و حتی فعالان بازار بورس، در خصوص لغو این محدودیت ها متفق القول هستند. اما چرا با وجود اینکه همه راضی هستند، اقدامی در این خصوص صورت نمیگیرد؟! آیا در این خصوص هم دست های پشت پرده وجود دارد؟!